1.

روزی يکی از آشناهای آلمانی‌ام که‌ در اين کشور وکيل دادگستری می‌باشد و با يک خانم ايرانی ازدواج نموده‌ و تازه‌ به‌ ايران سفر کرده‌ بود، در دادگاهی برايم تعريف کرد که‌ ايران رفته‌ بود. گفتم: "چطور بود؟" گفت: "به‌ تهران، مشهد و اصفهان و شيراز، يعنی مهمترين و تاريخی‌ترين شهرهای ايران، سفر و با خيلی‌ها صحبت کردم، ولی بالاخره‌ نفهميدم که‌ اين حکومت را کی نگه‌ داشته‌ است، چرا که‌ همه‌ معترضند، همه‌ اپوزيسيون هستند." من هم در پاسخ گفتم: "تازه‌، شما به‌ شهرهايی سفر کرده‌ايد که‌ پايگاه‌ اصلی اجتماعی دولت را تشکيل می‌دهند. بيائيد به‌ کردستان، برويد و بشنويد آنجا‌ مردم در مورد حکومت  چه‌ می‌گويند. [يقيناً به‌ اين استنتاج می‌رسيد که‌] اين حکومت را چيزی جز شمشير اسلامی نگه‌ نداشته‌ است."

2.

آری، تجربة شخصی من هم چيزی جز اين نبوده‌ است: پای صحبت مردم که‌ می‌نشينيد، چيزی جز ناله‌ و نارضايتی و درد و رنج نمی‌شنويد. می‌گويم "مردم"، چون نارضايتی محدود به‌ يک قشر و طبقه‌ و طيف و گروه‌ شغلی و طبقاطی و اجتماعی و ملی و قومی و جنسی معين نيست؛ حقيقتاً همه‌ را در برمی‌گيرد، هر کسی به‌ نحوی و از دردهايی می‌نالد: کارگر، سرمايه‌دار، راننده‌، معلم، کارمند، مغازه‌دار، پزشک، داروساز، مهندس، هنرمند، روزنامه‌‌نگار، فيلم‌ساز، کتاب‌فروش، زن، مرد، پير، جوان، فارس، کُرد، آذری، بلوچ، ترکمن، عرب، سنی، شيعه‌، لائيک.

يکی از اخاذی رژيم تحت پوشش "همياری والدين" که‌ چيزی جز پوشش مضحکی برای شهرية اجباری‌ مدارس نيست، می‌نالد و ديگری از وضعيت فاجعه‌بار درمان و بيمارستان، يکی از تهديدات و توبيخ‌های شفاهی مأموران رژيم و بسيج ادارة خود خشمگين است و ديگری از رشوه‌ در فلان و بهمان اداره‌، يکی از اهانتهای مأموران رژيم در خيابان با خود به‌ بهانة عدم رعايت پوشش اسلامی به‌ تنگ آمده‌ است و ديگری از نبود گاز در زمستان سرد يا برق در تابستان سوزان.

حتی فاضلاب برای مردم به‌ معضلی مهم تبديل شده‌ است. يکی می‌گفت: "آقا می‌خواهد برايمان بمب اتم بسازد، اما نمی‌تواند فکری به‌ حال فاضلاب تهران بکند که‌ بوی آن در تابستان فلک را نيز می‌آزارد."

3.

آنچه‌ در بند فوق گفته‌ شد، همة مردم ايران را دربرمی‌گيرد. اما درجة نارضايتی و انزجار مردم کردستان از حکومت چندين و چندين ‌برابر است. مردم اين ديار دردهای عميق‌تری در سينه‌ها دارند که‌ در سه‌ دهة گذشته‌ تلنبار شده‌اند. آنها کشتار جمعی مردم سنندج و بانه‌ و مهاباد و قارنا و قالاتان و ايندرقاش و ... توسط خمپاره‌ها و توپهای پادگانها و پايگاههای نظامی مجاور و قداره‌‌بندان بومی حکومت چون حسنی را از حافظة تاريخی خود آگاهانه‌ نزدوده‌اند؛ آنها اما در اين سالهای آخر تبعيضات بيشمار ملی و قومی و فرهنگ و زبانی و حتی مذهبی را که‌ شب و روز زندگی را بر آنها شاق و دشوار نموده‌ است، به‌ محور اصلی نارضايتی خود تبديل نموده‌اند؛ آنها از ستم مضاعف ـ و در مناطقی چون مکريان حتی چندگانه‌ ـ توسط ارگانهای دولتی، به‌ ويژه‌ در مرکز استان، به‌ ستوه‌ آمده‌اند؛ از سياستهای استعماری حکومت ايران برای جلوگيری از توسعة مناطق خود می‌نالند، از دستگيری و شکنجه‌ و اعدام فرزندان خود شکوه‌ها دارند. برای نمونه‌ مردم مهاباد می‌گويند: "اگر در 35 سال حکومت شاهنشاهی لااقل چند پروژة تا اندازه‌ای درست و حسابی در اين شهر (چون سد، راديوـ تلويزيون، سيلو، کشت و صنعت) اجرا شد، در 30 سال حکومت "عدل" علی از اينها هم خبری نبود. منهای دانشگاه‌ ناقص و کوچک نيمه‌‌دولتی و خصوصی مهاباد با چند رشتة دسته‌ دوم و سوم پروژة ساخت و ساز قابل ذکری در اين شهر نديده‌اند." می‌گويند: "قرار بود، پادگان مهاباد به‌ يک دانشگاه‌ وسيع در منطقه‌ تبديل شود. نه‌ تنها نشد، بلکه‌ تعداد پادگانها و قرارگاههای نظامی چهار برابر هم شد و "کاخ جوانان" زمان سلطنت پهلوی نيز به‌ پايگاه‌ سپاه‌ پاسداران و‌ زندان و شکنجه‌گاه‌ جوانان اين شهر تبديل شد." درجة کيفيتاً و کميتاً بالای نارضايتی مردم کردستان را همچنين از تعداد بالای سازمانهای سياسی کردستان و تاريخ تحزب و سازمانيابی آن  و همچنين از فرهيختگان عرصة فرهنگ و قلم داخل و فعالان مدنی و روزنامه‌نگاران بی‌پروا و جنبشهای وسيع مردمی آن می‌توان دريافت. همة اينها بخشهای مهم و لاينفک يک جنبش فراگير اعتراضی  ملی ـ دمکراتيک کُردی می‌باشند که‌ هر کدام به‌ نحو و زبان و در عرصه‌ای آن را انعکاس می‌دهند ـ در داخل و خارج. جالب است که‌ حتی "اصلاح‌طلبان" کُرد هم مضموناً چيزی جز اپوزيسيون کُردی نمی‌گويند، چون دردها مشترکند، درکها هم بطور روزافزون همچنين. بدين سبب تضييقات دولتی شامل حال آنها نيز گشته‌ است.

4.

لطيفه‌ها و طنزهايی که‌ در تاکسي‌های تهران با‌ مضمون سياسی و فحاشی به‌ رهبران دست اول حکومت اسلامی شنيده‌ می‌شوند، خود گويای درجة بالای نامردمی‌بودن حکومت می‌باشند. روزی رانندة‌ يک تاکسی در تهران که‌ تازه‌ مطلقاً مرا نمی‌شناخت، در راه‌ دو جُک را برايم تعريف نمود که‌ يکی از آنها بدين قرار بود: "قبل از انقلاب کسی به‌ خارج می‌رود و تا به‌ ايران برمی‌گردد، انقلاب شده‌ و حکومت عوض شده‌ است. می‌رود بقالی پاکت سيگاری بگيرد. به‌ وی می‌گويند:‌ "نداريم، برو مسجد!" وی با تعجب به‌ مسجد می‌رود و می‌بيند که‌ آری، تازه‌ آنجا چه‌ صفی برای سيگار گرفته‌اند. سيگارش را می‌گيرد و می‌پرسد: "حال که‌ مردم در اينجا سيگارشان را می‌گيرند، نمازشان را کجا می‌خوانند؟" پاسخ گرفت: "در دانشگاه‌!" با تعجب آنجا رفت و ديد که‌ جدی جدی مردم در آنجا نماز می‌خوانند. پرسيد: "حال که‌ مردم در اينجا نماز می‌خوانند، دانشجوها کجايند؟" پاسخ شنيد: "زندان!" به‌ زندان رفت و ديد که‌ آری، روشنفکران و دانشجويان و استادان را آنجا به‌ بند کشيده‌اند. لذا پرسيد که:‌ "پس آنهايی که‌ قرار است اينجا باشند و نيستند کجا هستند؟" جواب دادند: "در حکومت!"

5.

روزی در دادگاهی ترجمه‌ می‌کردم. عده‌ای از هموطنان "شريف" ما که‌ شغل "شريف" واردات و پخش و فروش عمدة مواد مخدر را در آلمان داشتند و باند آنها لو رفته‌ بود، دادگاهی می‌شدند. اين مسأله‌ به‌ اولين ماههای بعد از آخرين "انتخابات" رياست‌جمهوری اسلامی ايران برمی‌گردد.  در تنفس، يکی از متهمان که‌ آدم سالمندی بود، به‌ من گفت: "خوب، آقای ايرانپور، جدی، از ايران چه‌ خبر؟" بعد بلافاصله‌ اضافه‌ کرد: "اين بابا هم آدم درست و حسابی‌ است، ها! حرفهايش خيلی منطقی است." گفتم: "منظورتان کی است؟" پاسخ داد: "احمدی‌نژاد را می‌گويم." من هم از فرط تعجب مکثی کردم، پس از يکی دو دقيقه‌ يک دفعه‌ اين پرسش برايم مطرح شد که‌ ايشان بايد از کجا بداند که‌ اين آقای احمدی‌نژاد چنين آدمی است، احمدی‌نژاد يکی دو ماه‌ بيشتر نبود که‌ رئيس "جمهور" شده‌ بود و خود اين آقای ايرانی قريب نه‌ ماهی بود که‌ در زندان بود! اين سوال را از وی کردم و وی گفت: "خوب، از تلويزيون ايران!" پرسيدم: "مگر شما تلويزيون داريد؟" گفت: "البته‌ که‌ دارم. تازه‌ ماهواره‌ هم دارم و ويدئوتکست و سی‌دی‌پلير و غيره‌ و غيره‌ هم دارم." گفتم شما در آلمان، در زندان تلويزيون داريد، ماهواره‌ داريد، از حکومت ايران و تازه‌ بدترين جناح آن دفاع می‌کنيد و اين درحالي است که‌ همين حکومت به‌ مردم اجازه‌ نمی‌دهد در خانه‌هاي خودشان از ماهواره‌ برخوردار باشند؟!" ايشان هم گفت که‌ "نخير آقای ايرانپور، ايران زندانهايش خيلی بهتر است..."

شاهنامه‌ آخرش خوش است: به‌ اين آقا هفت سال زندان و به فرزندش که‌ در همان دادگاه‌ محکوم شد، چهار سال و اندی زندانی دادند. طبق قانون به‌ آنها گفتند که‌ نصف اين مدت را در زندان خواهند گذراند، نصف بقيه‌ به‌ آنها بخشوده‌ خواهد شد، مشروط به‌ اينکه‌ به‌ کشور خودشان بازگردند. با شنيدن اين حرف وحشت آنها را فراگرفت و گفتند که‌ نه‌ خير، حاضر نيستند ايران برگردند، بلکه‌ آماده‌اند که‌ کل مدت زندانی را در آلمان بکشند. به‌ اين معنی که‌ اين آقايان زندان آلمان را به‌  "آزادی" ايران ترجيح می‌دهند. و اين هم تازه‌ در حالي است که‌ آنها طرفدار دست‌راستی‌ترين جناح رژيم ايران محسوب می‌شوند و به‌ لحاظ سياسی و ايدئولوژيکی در جبهة حکومت قرار داشتند و يا دست کم مشکلی با آن نداشتند.

6.

دقت شود که‌ حتی اگر بطور واقعی دستة قليلی از حاميان و جانبداران حکومت  وجود داشته‌ باشند،  آنها نيز از دفاع شفاف از ولی نعمتشان تحت نام و عنوان واقعی خود در رسانه‌های گروهی الکترونيکی اکراه‌ دارند و آماده‌ نيستند بيشتر از اين اعتبار و حيثيت خود را در گرو حکومت بگذارند، چرا که‌ به‌ بقای آن ديگر باور ندارند. تکليف مقبوليت مردمی رژيمی که‌ حتی در بين طرفداران واقعی و يا ظاهری‌اش اين چنين نامحبوب باشد، روشن است. عده‌ای از اين گله‌مندند که‌ فلانی در برنامه‌های بسيج نامردمی و اجباری شرکت فعال دارد، هر چند که‌ پيش آنها به‌ رژيم بدوبيرا می‌گويد. بطور قطع اين اخلاقيات را بايد زير سوال برد. اما اين پديده‌ را نوع ديگری نيز می‌توان ديد: حتی کسانی که‌ ـ حال به‌ اجبار و يا خودخواسته‌ ـ با اين يا آن فعاليت نمايشی برای ارگانهای دولتی و ميليشای آن امتيازاتی مالی و شغلی می‌گيرند، حاضر نيستند، پيش من و شما از حکومت دفاع کنند و اين، قبل از اينکه‌ اين انسانها را زير سوال ببرد، مشروعيت رژيم را زير سوال می‌برد که‌ حتی نزديکترين افراد به‌ آن آماده‌ نيستند، از اعتبار و آبروی خود برای آن مايه‌ بگذارند. اين دليل قاطع ديگريست بر انزجار مردم از حاکميت اسلامی ايران.

7.

اينکه‌ تعداد بسيار زيادی از  تحصيلکردگان آکادميک ايرانی مقيم خارج از کشور هستند که‌ حاضرند در غربت، دور از خانواده‌ و فک و فاميل و شهر و ديار خود باشند و حتی با وجود تحصيلات و دانش تخصصی خود کم‌درآمدترين مشاغل را در مهاجرت می‌پذيرند، اما حاضر نيستند در ميهن خود زير حاکميت اسلامی ايران و بدون آزادی مهندس و پزشک و استاد دانشگاه‌ باشند، بسيار درس‌آموز است و نشان واضح ديگری بر عدم وجود رضايت مردمی از حاکميت می‌باشد.

روزی خانمی که‌ پس از سالها اقامت در آلمان برای زندگی هميشگی به‌ ايران رفته‌ بود، را مجدداً در آلمان ديدم. از وی پرسيدم: "مگر شما قرار نبود که‌ ايران بمانيد؟ چطور شد که‌ برگشتيد؟" وی گفت: "اجازه‌ بدهيد، جُکی که‌ يکی از دوستان مقيم لندنم برايم تعريف کرد، را بعنوان پاسخ به‌ شما برايتان تعريف کنم، برای اينکه‌ وارد جزئيات نشوم." گفتم: "بفرمائيد!" گفت: "روزی کسی که‌ نصف شعائر و فرامين دينی را برجايی آورده‌ بود، می‌ميرد. به‌ وی پس از مرگ می‌گويند که‌: "شر و خير شما برابر است. شما، هم برای جهنم می‌شويد و هم برای بهشت. خود به‌ ميل يکی از اين دو تا را انتخاب کن!" گفت: "معلوم است؛‌ می‌خواهم بهشت بروم." وی به‌ بهشت می‌رود و آنجا صوفی‌ای را می‌بيند که‌ در حال قرآن‌خواندن است. نه‌ صوفی محلی به‌ وی می‌گذارد و نه‌ خود وی‌  زبان صوفی را می‌فهمد . می‌بيند که‌ نخير، در بهشت خبری نيست، تازه‌ خيلی هم خسته‌‌کننده‌ است. لذا پشيمان می‌شود و می‌گويد: "اگر اجازه‌ باشد، می‌خواهم سری به‌ جهنم بزنم، می‌خواهم ببينم آنجا چه‌ خبر است." می‌گويند: "بفرمائيد!" می‌رود جهنم، می‌بيند که‌ آنجا چه‌ بند و بساطی راه‌ انداخته‌اند، چه‌ رقص و آوازی، چه‌ شادی و لذتی آنجا هست. لذا می‌رود بهشت که‌ وسائلش را جمع کند و به‌ جهنم بيايد. همين که‌ می‌آيد و در را بر روی وی باز می‌کنند، وی را به‌ گودالی ناپاک و تاريک با آتش فروزان به‌ ويژه‌ برای زنان می‌اندازند. تعجب می‌کند و می‌پرسد: "مگر شما رقص و آواز نداشتيد، همه‌ جا آراسته و بلبل و سمبل و معطر‌ نبود؟ اين ديگر چه‌ وضعی است؟" پاسخ می‌گيرد: "آن روز که‌ تو آمدی، ما جشن و عيد و عروسی داشتيم. سالی يکی دو بار بيشتر از اين خبرها نيست. باقی روزها اين وضع و حالمان است. روزی چندين بار ما را شکنجه‌ می‌کنند و می‌کُشند و برای شکنجه‌های بعدی دوباره‌ زنده‌ می‌کنند و ..." می‌گويد: "پس لطفاً تا دير نشده‌ مرا به‌ همان بهشت خسته‌‌کننده‌ بفرستيد.""

اين بود که‌ اين خانم در خاتمه‌ گفت: "ايران تنها برای اين خوب است که‌ هر چهار پنج سال يکبار سرکی به‌ آن بزنی، فک و فاميل و عزيزان و دوستان را ملاقات کنی و برگردی. زندگی در آنجا بخصوص برای زنانی که‌ در خارج از کشور زندگی و به‌ جو آزاد آن عادت کرده‌اند، تقريباً غيرممکن است. مخصوصاً اگر بخواهی آنجا منشاء اثری باشی، کار کنی و نخواهی کنج آشپزخانه بمانی و يا وابستگی مالی به‌ کسی داشته‌ باشی."‌

اينها جملاتی ناآشنا برای من نبوده‌اند. آنها را بارها و بارها از زبان آنانی شنيده‌ام که‌ سودای برگشتن هميشگی به‌ ايران داشته‌اند، اما در نهايت و از سر ناچاری و به‌ يمن وجود "مبارک" حکومت اسلامی غربت را به‌ وطن ترجيح داده‌ و عطايش را به‌ لقايش بخشيده‌اند.

8.

کافی است در شهرهای ايران به‌ بام خانه‌ها رفت، تا مشاهده‌ شود که‌ چه‌ تعداد بسيار زياد از مردم از ماهواره‌ برخوردارند، چرا که‌ مردم با کانالهای تلويزيونی حکومت اسلامی احساس بيگانگی سياسی و ايدئولوژيک می‌‌کنند و به‌ کانالهای تلويزيونی‌ای رويی آورده‌اند که‌ بيشتر آنها در خانة و يا از سوی "شيطان بزرگ"، يعنی همان شيطانی پخش می‌شوند که‌ سی سال تمام است که‌ مورد خشم و غضب حکومت الهی ايران قرار دارد و حکومت مشروعيت و موجوديت خود را در ضديت و عناد و عداوت با آن گره‌ زده‌ است. آری، بسيار به‌ ندرت ديده‌ می‌شود که‌ مردم ماهواره‌ نداشته‌ باشند و کانالهای "صدای آمريکا"، "راديو فردا"، "راديو اسرائيل"، "بی‌بی‌سی"، تلويزيونهای بزن و بکوب لس‌آنجلسی و بالاخره‌ به‌ ويژه‌ در کردستان کانالهای تلويزيونی کردستان عراق و اپوزيسيون کُردی ايران و ترکيه‌ منبع اصلی کسب خبر و رسانة موسيقی آنها نباشد. برخی در آذربايجان و کردستان تمام کانالها و سريالها و برنامه‌های تلويزيون ترکيه‌ را از برند، خواننده‌ها را يکی به‌ يکی می‌شناسند و در مورد آنها با همديگر گفتگو می‌کنند. يکبار از عزيزی گله‌ کردم و گفتم: "آخر تلويزيون ترکيه‌ هم بدرد تماشا کردن می‌خورد؟" وی گفت: "راست می‌گويی، محتوا ندارد. اما تلويزيون ايران حتی اگر محتوا هم داشته‌ باشد، آزاردهنده‌ است. روزهای عادی‌اش بيشتر عزاست، چه‌ برسد به‌ يک ماه‌ محرم و سالگرد وفات و شهادت اين يا آن امام و غيره‌. ما خيلی به‌ ندرت تلويزيون ايران را نگاه‌ می‌کنيم، آن هم تنها اگر سريالی چون "برره‌" باشد." روز ديگر منزلی رفته‌ بودم و آنجا ديدم که‌ صاحب‌خانه‌ شبکة اول تلويزيون ايران را گرفت. تعجب کردم و گفتم: "عجب! بلاخره‌ چشمم به‌ تلويزيون "مبارک" ايران روشن شد ؟" گفت: "معمولاً نگاه‌ نمی‌کنيم. آن را برای شما گرفتم، تا بدانی که‌ ما چه‌ می‌کشيم! در ضمن آيا می‌توانی فرق بين تلويزيون آلمان و ايران را در چند جمله‌ برايم بيان کني؟" به‌ مضمون گفتم: "آری. شب که‌ تلويزيون ايران را می‌بينی، اين استباط را می‌گيری که‌ کشور سيمايی آراسته و آرام دارد‌، ملتی راضی و "هميشه‌ در صحنه‌" هستند که‌ ‌ در برابر حکومتيان دست بر سينه‌ ايستاده‌اند، تا فرامين 'آيات عظام" را بشنوند و اجرا کنند، اما صبح که‌ بيرون می‌آيی اولين کسانی را که‌ می‌بينی، فش و بد و بيرا نثار حکومتيان می‌کنند. تلويزيون آلمان اما برعکس است؛ اول خبرهای بد را آن هم از زبان اپوزيسيون پخش می‌کند و تصويری وحشتناک از بيکاری، بيماری و فقر و غيره‌ به‌ دست می‌دهد، اما صبح که‌ از خانه‌ بيرون می‌آيی، می‌بينی که‌ چندان از اين خبرها نيست. لذا دو نوع رسانة کاملاً متضاد هستند و هيچ تشابهتی بين آنها وجود ندارد. در کشورهايی چون آلمان تلويزيون ملک و مال حکومتگران نيست که‌ اخبار آنها به‌ ترتيب رتبة حکومتی‌شان پخش شود، آنطور که‌ در ايران اسلامی و عراق صدامی رسم بوده‌ و هست. رئيس جمهور اين کشور (آلمان) شايد هر روز ملاقات دارد، سخنرانی دارد، سفر دارد و غيره‌. اما شايد در عرض يک ماه‌ هم خبری از آن از تلويزيون پخش نشود، چون از نظر مردم اهميتی ندارد. تلويزيون در کشورهای آزاد تنها وسيلة خبررسانی نيست، بلکه‌ همچنين ابزاريست برای کنترل حکومتگران و سنجش رضايت مردم از آنها و احزاب پارلمان و باقی سياستمداران...." آری، تلويزيون ايران فرهنگ و تمدن ايران را انعکاس نمی‌دهد، واقعيات را وارونه‌ جلوه‌ می‌دهد و وسيله‌ای است برای دروغ‌پراکنی، تشنج‌آفرينی و شستشوی مغزی مردم ايران که‌ صدالبته‌ در آن ناموفق بوده‌ است و تازه اين رويکردها‌ سطح نارضايتی مردم را بالاتر نيز برده‌ است، طوريکه آنها‌ هر چه‌ دستگاههای خبری و تبليغی حکومت بگويند، خارج از صحت و سقم آن، برعکس آن را باور می‌کنند. اين است آن "اعتمادی" که‌ مردم به‌ حکومت دارند!

داستانی در اين ارتباط: روزی هواپيماهای عراق مهاباد را بمباران کردند. مردم ابتدا بطور ناخودآگاه‌ گفتند، "دولت ايران است که‌ بمبارانمان می‌کند ". تلويزيون ايران خبر را اعلام نمود و گفت که‌ هواپيماهای عراق بر مناطقی از شهر مهاباد بمب ريخته‌اند. مردم باز گفتند که‌ "آنها دروغ می‌گويند؛ خودشان بوده‌اند"، تا اينکه‌ راديو حزب دمکرات کردستان از بمباران مهاباد توسط هواپيماهای عراقی خبر داد و آن را محکوم نمود. اين امر بيانگر خيلی نکات است، از جمله‌ و شايد به‌ ويژه‌ اين که‌ مردم به‌ رسانه‌های حکومتی مطلقاً اعتمادی ندارند، چرا که‌ آنها را خارج از ماهيت خود رژيم ارزيابی نمی‌کنند، رژيمی که خود‌ نمود بارز تزوير و دروغ و عوام‌فريبی می‌باشد.

داستانی ديگر: سال 60 بود، در خيابانهای جام جم تهران، محل استقرار راديو تلويزيون حکومت ايران، عملاً جنگ داخلی در جريان بود و دسته‌ دسته‌ از بچه‌های مجاهد را می‌گرفتند و می‌بردند و شبانه‌ اعدام می‌کردند. راديو تلويزيون از همة آ‌نها خبری نداشت، و اما خبر داد که‌ فلان مجلة آمريکای جنوبی از انقلاب اسلامی ايران تعريف و تمجيد نموده‌ است. آيا مردم به‌ چنين رسانه‌هايی که‌ زير نظر مستقيم ولی فقيه‌، آقای خامنه‌ای، قرار دارد و بلندگوی ايشان است، می‌توانند اعتماد داشته‌ باشند؟ هرگز. لذا تعجبی ندارد که‌ مردم به‌ رسانه‌های "دشمنان" سياسی و فرهنگی رژيم رويی آورند.

رژيم ايران شايد مقام اول را در جهان در تزوير و ريا احراز نمايند: خود برای ايرانيان خارج از کشور با هزينه‌های هنگفت تلويزيون ماهواره‌ای می‌گذارد، اما همين حق را از ايرانيان داخل دريغ می‌نمايد و تازه‌ آنها را در صورت داشتن ماهواره‌ جريمه‌ و مجازات نيز می‌کند. اين رژيم همچنين در سالهای اخير تلويزيونهايی را در خارج از کشور راه ‌انداخته‌ است‌، تا ايرانيان را از لحاظ موسيقی از جمله‌ پاپ و سنتی با شرکت و رؤيت نوازندگان حتی زن و بدون حجاب  تأمين کند و اين درحاليست که‌ از تلويزيونهای داخل ايران بيشتر روضه‌ و اذان شنيده‌ می‌شود و نشان دادن نوازندة به‌ ويژه‌ زن خلاف شرع و بدين دليل مکروه‌ و مطرود و ممنوع اعلام شده‌ است و مردم مجبورند با آهنگهای حزن‌آميز و "عرفانی" و مدهبی درختان و گياهان را نظاره‌ کنند. تزوير از اين بالاتر؟ آيا رژيمی که‌ "ارزشهای" فرهنگی، اخلاقی و مذهبی‌اش در بين ايرانيان داخل و خارج از حداقلی از مقبوليت برخوردار باشد، نياز به‌ اين تقيه‌ها و ترفندها دارد؟ بی شک، نه‌.

9.

فرهنگ و نشست و برخاست و آداب و معاشرت مردم در خانواده‌ها، شيوة تزئين داخلی منازل و پوشش زنان و مردان و کودکان و سبک آرايش خانمها را مشاهده‌ کنيم. کداميک از اينها يادآور فرهنگ اسلامی حاکم هستند؟ تمايل مفرطی که‌ در ميان ايرانيان داخل به‌ وجوه‌ مختلف فرهنگ غرب ـ خوب و بد آن ـ ديده‌ می‌شود، قبل از هر چيز بيانگر شکست مفتضحانة سياستهای "فرهنگی" (بخوان: فرهنگ‌ستيزانة) حاکميت اسلامی ايران در سی سال اخير بوده‌ است.

10.

به‌ عروسی‌ها و پارتی‌های مردم در ايران برويم و ببينيم که‌ آنجا اصول و بنيانهای ايدئولوژيک حکومت اسلامی چقدر برايی دارند. اين مراسمها در خارج از کشور هم باشند، به‌ همين ترتيب برگزار می‌شوند. تازه‌ در ايران خارج از باورهای تبليغ‌‌ و تحميل‌شدة حکومتی ارگانهای متعدد تضييقی و سرکوب چون "نهی از منکرات" و امثالهم داريم که‌ از آنها در خارج بالطبع خبری نيست. آيا حکومتی که‌ مورد رضايت مردم باشد، آموزه‌هايش اين چنين مورد بی‌عنايتی قرار می‌گيرند؟

يکی برايم تعريف نمود که‌ اکنون بار ديگر بخشنامه‌ شده‌ است که‌ در عروسی‌ها زن و مرد بايد جدا از هم باشند. به‌ اين خاطر در برخی از سالنهای عروسی‌ پرده‌ای از وسط آنها عبور کرده‌ و آنها را به‌‌ دو بخش زنانه‌ و مردانه‌ تقسيم نموده‌ است و آقايان و خانمها اجازه‌ اين را ندارند، همديگر را هنگام رقص برانداز کنند و يا بدتر از آن، خدايی نخواسته‌ با هم برقصند، چون اسلام به‌ خطر می‌افتد. و اين درحاليست که‌ اين سناريوی مضحک هيچ جا اجرا نمی‌شود، بلکه‌ خانواده‌های عروس و داماد کسی را مأمور می‌کنند که‌ جلو در سالن مراقب باشد، تا به‌ محض اينکه‌‌ مأمورين دولتی سروکلةشان برای کنترل پيدا ‌شد، خبر را با سرعت به‌ داخل سالن ببرد و زن و مرد برای مدتی کوتاه‌ از همديگر جدا شوند و پرده‌ها را بکشند و به‌ محض رفتن آنها پرده‌ها را مجدداً کنار بزنند و آنطور که‌ رسم و رسوم است، به‌ ويژه‌ در کردستان، "ره‌شبه‌له‌ک" (دختر و پسر دست در دست هم) برقصند. البته‌ گويا پليس "اخلاق" حکومت فراموش نمی‌کند، هر بار "شيرينی‌"خود را  هم بگيرد، تا مجبور به‌ کنترل مجدد مراسم نباشد! به‌ عبارتی ديگر اين اخاذی‌ها يکی از منابع اصلی درآمد مأموران غيربومی "امر به‌ معروف و نهی از منکر" هستند. مدتی حتی موسيقی زنده‌ را هم در مراسم عروسی ممنوع کرده‌ بودند و می‌گفتند که‌ "با نوار و سی‌دی برقصيد" که‌ نتوانستند آن را پيش ببرند.

همة اينها حکايت از اين دارند که‌ نه‌ شادی حکومت با مردم يکی است و نه‌ غم آنها و اين دليل ديگريست بر بيگانگی فرهنگی حکومت تماميت‌گرای اسلامی ايران با مردم ايران.

11.

برای اثبات اين امر همچنين به‌ نوارها و سی‌دی‌ها و فيلمهای ويدئويی و سينمايی و موسيقی خانه‌های مردم و مغازه‌ها و داخل ماشينها نظر افکنيم. آيا آنها همانهايی نيستند که‌ بعنوان "فيلمها و موسيقی مبتذل" مورد عناد حکومت هستند و سی سال است که‌ برعليه‌ آنها تبليغ می‌شود؟ آيا نوحه‌سرايی و روزه‌خوانی و قرآن‌خوانی به‌ فرهنگ مردم تبديل شده‌ است؟

12.

کافی است که‌ تعداد انسانهايی که‌ هر روز از حکومت اسلام می‌گريزند و برای گذران يک زندگی معمولی تحت مخاطرات زياد و با صرف هزينة هنگفت به‌ خارج از کشور می‌آيند و آنچه‌ را که‌ آنها از ايران تعريف می‌کنند در نظر بگيريم، تا عمق انزجار مردم از حکومت روحانيون اسلامی‌ روشن شود.

13.

همچنين تعداد کسانی که‌ بطور واقعی و يا ظاهری به‌ مسيحيت رويی می‌آورند و از امروز به‌ فردا به‌ "اسلام عزيز" پشت می‌کنند و دينی ديگر برمی‌گزينند، تا به‌ حکومت اسلام برگردانده‌ نشوند، را نيز از ياد نبريم.

14.

روزی يک خانم قاضی در آلمان برای من تعريف کرد: "از يک چيزی من سر در نمی‌آورم: ما در ايران نظام اسلامی داريم و در ترکيه‌ يک سيستم لائيک. در حاليکه‌ هر خانم ايرانی را که اينجا‌ می‌بينم، دست کم به‌ لحاظ پوشش با ما فرقی ندارد، درحاليکه تعداد خانمهايی که‌ از ترکيه‌ می‌آيند و حتی بخشی از ترکهايی که‌ اينجا متولد و بزرگ می‌شوند و پوشش اسلامی شديد دارند، بسيار زياد به‌ چشم می‌آيند. دليل آن از نظر شما چه‌ می‌تواند باشد؟" پاسخ من: "من معتقدم که‌ اکثريت قريب به‌ اتفاق مردم ايران مسلمان نيستند و اما اکثريت مردم ترکيه‌ هستند." گفت: "مگر می‌شود؟" گفتم: ‌ "البته‌ که‌ می‌شود. مردم ايران در ظاهر "مسلمان" هستند، اما بدون اينکه‌ در باطن اعتقاد به‌ اسلام داشته‌ باشند و اصول آن را بپذيرند و اجرا کنند. روسری تنها يک نماد است که‌ 90 درصد زنان ايران، اگر توسری نباشد، آن را دور خواهند انداخت. سرنوشت باقی اصول نيز بهتر از اين نيست. شما فکر می‌کنيد که‌ چند درصد مردم ايران نماز می‌خوانند. چند درصد، اگر مجبور نباشند، روزه‌ می‌گيرند؟ چه‌ تعداد اگر امکان سفر به‌ مکانها و کشورهای درست و حسابی داشته‌ باشند، حج می‌روند؟ چند نفر پيدا می‌شوند خمس و زکات بپردازند؟ چند درصد از اين مردم ديدگاه‌ اسلام و پيامبر اسلام و امامان آن را در مورد زن می‌توانند بپذيرند؟ شما يک زن را پيدا کنيد که‌ بگويد مشکلی با اينکه‌ ارث وی يک هشتم فرزندانش باشد ندارد؛ بايد اجازه‌ سفر وی با شوهرش باشد؛ بدون رضايت شوهرش اجازه‌ نداشته‌ باشد، فرزندان را با خود جايی ببرد؛ اجازه‌ قاضی شدن نداشته‌ باشد؛ حق طلاق بايد در حالت عادی با مرد باشد؛ حق حضانت هم برای مرد؛ ارزش شهادت وی هم بايد نصف شهادت شوهرش باشد و اما مجازاتش دوبرابر شوهرش؛ ...."

اضافه‌ کردم: "آری، دست مردم و به‌ ويژه‌ زنان ايران باشد، يک روزه‌ اين قوانين قرون‌وسطايی را به‌ زباله‌‌دان تاريخ خواهند ريخت. و اما چون چاره‌ای جز پايبندی ظاهری به‌ اسلام ندارند، از آن همانقدر را قبول می‌کنند که‌ برای حفظ ظاهر لازم باشد و صدالبته‌ نه‌ آن چيزی که‌ اسلام و حکومت اسلامی از آنها می‌خواهند."

آری، مردم ايران فرامين ضددمکراتيک و ضدزن و ضددگرانديشی و خشونت‌گرای اسلام را نپذيرفته‌اند و نخواهند پذيرفت، فرامينی که‌ در چهارچوب شرع و قانون و سنت مبانی ايدئولوژيک حکومت کنونی ايران را تشکيل می‌دهند. آيا مردمی که‌ مبانی ايدئولوژيک نظام حکومتی حاضر را نپذيرند، خود حکومت را می‌پذيرند؟

15.

ميل دارم بدانم، چند نفر در ايران اسلامی باقی خواهند ماند، اگر شرط ويزا برای کشورهای اروپايی، استراليا، ژاپن، آمريکا و کانادا برداشته‌ شود و هر کسی بتواند در اين کشورها بدون مشکل اقامت گزيند و زندگی کند. آيا آن گاه‌ غير از علی و حوضش کسی باقی خواهد ماند؟ کافی است تعداد ايرانيانی که‌ درخواست ويزا برای (به‌ قول روح‌الله‌ خمينی) "شيطان بزرگ" می‌کنند، را ملاحظه‌ کنيم، آن هم با وجودی که‌ اين کشور در ايران نمايندگی مستقل ديپلماتيک ندارد و در و ديواری نيست که‌ با شعار "مرگ بر آمريکا" تزئين حکومتی نيافته‌ باشد، ليل و نهار نيست از رسانه‌های همگانی حکومتی به‌ سمع شنوندگان و بينندگان آنها پرتاب نگردد. صفهای بسيار طولانی در جلو سفارتهای کشورهايی چون آلمان را نگاه‌ کنيم. آيا اگر ايران مدينة فاضله‌ می‌بود، مردم برای خروج ـ  دست کم مقطعی از آن ـ اين همه‌ رنج و زحمت و حتی بخشاً تحقير را می‌پذيرفتند و مبالغ اين چنين هنگفتی را برای ويزای معمولی به‌ "طرفهای ميانجی" و آژانس‌های مسافرتی باج می‌دادند؟ اين است آن اعتباری که‌ حکومت اسلامی در بين مردم از آن برخوردار است؟

16.

آيا کم هستند انسانهايی که‌ درخواست پناهندگی آنها در کشورهای اروپايی رد شده‌ است و حاضرند سالهای سال در بدترين شرايط زيستی و معيشتی در کمپها زندگی کنند، اما آن را به‌ بازگشت داوطلبانه‌ به‌ وطن "اسلامی" خود ترجيح می‌دهند؟

17.

مورد جالبی که‌ در ايران نظرم را جلب نمود، شادی مردم و در کردستان حتی رقص و بزن و بکوب آنها در روزهای تعطيلی عمومی ـ مثلاً در روز وفات روح‌الله‌ خمينی ـ در پارکها و بيرون از شهرها بود. من خودم شاهد بودم که‌ دقيقاً در عصر چنين روزی عدة بسيار زيادی از مردم مهاباد در کنار سد و دو طرف جادة سردشت ـ مهاباد پنداری روز دوم بهمن، سالگرد جمهوری کردستان، را جشن می‌گيرند: خانمی ديگ بزرگ "دوغ‌آب" روی آتش را به‌ هم می‌زد، آن ديگری با همراهی‌ دف آواز می‌خواند و عده‌ای دوروبرش، زن و مرد، کوچک و بزرگ، پير و جوان، دست می‌زدند. آن طرف جاده‌ يکی فرياد می‌زد: "بلال بلال!" عده‌ای نيز در دو طرف جاده‌ در حال قدم‌زنی بودند و گپ می‌زدند و عده‌ای ديگر روی زيراندازهای رنگارنگ نشسته‌ بودند و چايی و غذا می‌خوردند. ماشينهای در حال حرکت هم چراغها و راهنمای ماشين‌هايشان  را روشن کرده‌ بوند و مرتب بوق می‌زدند، انگار عروس می‌بردند. گاهگاهی نيز کاميونهايی رد می‌شدند. بار آنها، اما، جمعيتی بود که‌ ايستاده‌ کف می‌زدند و صوت می‌کشيدند، پنداری تيم ملی کردستان جام جهانی را برده‌ است. رؤيت اين صحنه‌ها در آن روز معين اشک بر چشمانم جاری نمود و اميد به‌ فردای روشن را در من صدچندان نمود. گفتم: "كس نگويد، کُرد مرده‌ است، کُرد زنده‌ است". و اما آيا حاکميتی که‌ در بين مردم از محبوبيت برخوردار باشد، مردم روز مرگ بنيانگزارش اين چنين خوشحال و شاداب خواهند بود؟ ابداً.

18.

هر کس صحنه‌های خيزش مردمی و اعتصاب عمومی خودجوش شهرهای کردستان در تابستان سال 1384 را به‌ چشم خود ديده‌ باشد، ديده‌ باشد که‌ مردم چگونه‌ چون اوايل انقلاب به‌ بحثهای داغ پيرامون مسائل سياسی و اعمال نيروهای تادندان مسلح رژيم می‌پرداختند، شنيده‌‌ باشد که‌ جوانان و نوجوانان کردستان، برای نمونه در شهر‌ مهاباد، چه‌ شعارهايی می‌دادند، برای هميشه‌ درک خواهد نمود که‌ رژيم با اين همه‌ تبليغ و تهديد و تطميع و سرکوب اندازة سر سوزنی نتوانسته‌ دل اين مردم را بدست بياورد و يا آنان را وادار به‌ کرنش کند و حتی عده‌ای می‌گفتند که‌ فرياد بچه‌های کم‌بضاعت کنارشهری که‌ عضو بسيج می‌باشند، تا ماهانه‌ از حکومت اسلامی مستمری بگيرند، در اين ايام بر عليه‌ دولت رساتر و پرطنين‌تر و راديکالتر نيز بود. (به‌ مورد ششم همين فهرست توجه‌ کنيد!) و اين خود به‌ تنهايی نشان می‌دهد که‌ حکومت اسلامی ايران چقدر در بين مردم کردستان ـ به‌ حق ـ منفور است.

19.

چندی پيش در پاسخ به‌ کسی نوشتم: زندگی در خارج ما را آرامتر و مصالحه‌‌جو کرده‌ است. سفر به‌ ايران، اما، فرد ايرانی مقيم خارج را تازه‌ راديکاليزه‌ می‌کند، مشروط بر اينکه‌ پيرامون آنچه‌ در آنجا (ايران) می‌گذرد بی‌تفاوت نباشد. آخرين بار که‌ توفيق ديدار ميهنم را داشتم‌، سال 1384 بود. اولين صحنه‌هايی که‌ بيرون ديدم ضرب و شتم دانشجويان جلو دانشگاه‌ تهران بود که‌ برای آزادی آقای اکبر گنجی تظاهرات می‌کردند. به‌ شهرم بازگشتم صحنه‌هايی را ديدم که‌ فوقاً گوشه‌هايی از آن را برايتان بازگو نمودم. همان سفر يا سفر قبل آن بود که‌ به‌ رضائيه‌ رفتم. آنجا شنيدم که‌ نيروهای امت حزب‌الله‌ به‌ بوتيک‌فروشان بازار حمله‌ آورده‌اند و شيشه‌های آنها را شکسته‌اند. دليل: آنها گويا پوشاک زير زنان را در ويترين داخل مغازه‌هايشان گذاشته‌اند و اين حرمت و غيرت امت هميشه‌ در صحنه‌ را جريحه‌دار‌ و آنها را به‌ جهاد کبيره‌ تحريک نموده‌ بود! آری، رويدادهايی که‌‌ آنجا ديده‌ می‌شوند، سرگذشتهايی که‌ آنجا شنيده‌ می‌شوند، سالها بر دل و روح آدمی سنگينی می‌کنند.

بگذاريد جريانی را برای شما تعريف کنم: مردی که‌ زندگی زن و بچه‌اش را از راه‌ کارگری و باربری تأمين می‌کند، کپسول گاز خود را برای فروش به‌ مغازه‌ای می‌برد، ولی می‌گويد: "اين کپسول را از من اينقدر بخريد و 15 روز ديگر می‌آيم و آنرا به‌ سود اينقدری مجدداً به‌ خود من بفروشيد." مغازه‌دار با حيرت می‌‌پرسد:‌ "جريان چيست؟!" وی پاسخ می‌دهد: "بچه‌ام را (12 ـ 13 ساله‌) گرفته‌اند و برايش شلاق و جريمه‌ی نقدی بريده‌اند. من هم رفته‌ام به‌ قاضی گفته‌ام، بخاطر خدا شلاقها را به‌ من بزنيد و جريمه‌اش را يک جوری برايتان فراهم می‌کنم." مغازه‌دار می‌پرسد:‌ "چرا، مگر چه‌ جرمی مرتکب شده‌؟" وی پاسخ می‌دهد: "والله‌ چه‌ عرض کنم، پسرم چند وقت پيش آمد و گفت 'پدر می‌خواهم در اين تابستان خود کاسبی کنم و کيف تازه‌ای برای مدرسه‌ام‌ بگيرم. برای اينکار (کاسبی) احتياج به‌ اينقدر پول دارم.' پول را دادم. اون هم رفته‌ يک پسته‌ آدامس که‌ گويا از ترکيه‌ می‌آورند و در پشت برگ آن عکسهای سکسی است، می‌خرد و هنگام فروش گير می‌افتد. اين است سرنوشت ما..." اين هم از وضع و حال "مستضعفان" کشور گل و بلبل آقای احمدی‌نژاد و ميزان سعادت و رضايت آنها.

20.

نکتة پايانی که‌ می‌خواهم به‌ آن اشاره‌ کنم، ميزان بالای بی‌علاقگی‌ و بی‌تفاوتی مردم ايران به‌ اسلام است. تصور کنيد که‌ دوازده‌ سال تحصيل قبل از ديپلم و چند سال تحصيل دانشگاهی (معارف دينی و قرآن از دروس اصلی هميشگی آنها در تمام رشته‌ها می‌باشند)  و مبالغ وحشتناک هنگفتی که‌ ادارات و سازمانهای تبليغی چون وزارت ارشاد اسلامی و راديو و تلويزيون و نشريات دولتی در عرض 30 سال گذشته‌ صرف نموده‌اند، نه‌ تنها نتوانسته‌اند ذره‌ای از نزديکی‌ به‌ اسلام و احساس يگانگی با تاريخ و "فرهنگ" و آموزه‌ها و فرامين آن در بين "امت مسلمان" ايران و به‌ ويژه‌ در بين انسانهايی که به‌ اقتضای سنشان‌ حکومتی چون حکومت اسلامی ايران را نديده‌اند، ايجاد کنند، بلکه‌ آنتی‌پاتی بيشتری نسبت به‌ دين بطور کلی در آنها ايجاد  کرده‌ است. من معتقدم که‌ اسلام‌گريزی در 30مين سالگرد به‌ قدرت رسيدن روحانيون اسلامی در ايران به‌‌مراتب بيشتر از قبل از انقلاب 57  است و اين خود بهترين گواه‌ عدم حقانيت و مقبوليت حاکمان اسلامی در ميان مردم می‌باشد.

جالب است که‌ روحانيون حاکم (مانند آقای دانشمند) شب و روز به‌ اين واقعيت از نظر خود "تلخ" جامعة ايران اشاره‌ می‌فرمايند، آنهم نه‌ به‌ جهت صداقتشان، بلکه‌ برای اينکه به‌ قول خودشان "رگ غيرت امت مسلمان" را تحريک کنند، تا مردم بالاخره‌ نگاهکی هم به‌ دين بياندازند که‌ نمی‌اندازند. کم نيستند انسانهايی که‌ می‌گويند: "اين حکومت ناخواسته‌ بزرگترين خدمت ممکن را به‌ مردم ايران و جهان نموده‌ است، آن هم از اين طريق که‌ کاری کرده‌، مردم ماهيت واقعی اسلام و اسلام سياسی را بشناسند و در فردای سرنگونی حکومت کسی جرأت سخن‌راندن از اسلام را بعنوان مبانی حکومتی ديگر نداشته‌ باشد."

در برنامه‌ای مشترک و زيبا از طنزسرای نامی ايران، آقای هادی خرسندی، و  هنرپيشة مردمی ايران، پرويز صياد (صمد)، خرسندی گفت:‌ "مردم ايران دست دعا به‌ سوی الله‌ دراز کرده‌اند و التماس می‌کنند، 'خدايا تو را به‌ حق پيامبرت ما را از شر اين حکومت الهی رها کن'" و کسی از حضار به‌ زبان قرآنی اضافه‌ نمود،‌ "چرا که‌ رستگاری واقعی در همين است". جالب است که‌ اين را وی در ميان صدها نفر ايرانی حاضر در مراسم گفت و کف محکمی هم بعنوان تأييد اين خواستة قلبی ايرانيان جايزه‌ گرفت. اين هم يک نمونة "کوچک" از درجة مقبوليت الله‌ و حکومت الهی در ميان ايرانيان.